جنازه‌ی شهید شفاهی را سال‌ها پس از شهادت، توسط گروه تفحص كشفكردند و جهت تشییع جنازه به تهران انتقال دادند.

وقتی مادر شهید را خبر نمودند شروع به گریه و انابه كرد. سؤال كردند: «مادر چرا بی‌تابی می‌كنی؟» گفت: من برای شهادت فرزندم گریه نمی‌كنم، من برای خودم گریه می‌كنم كه چرا خداوند هدیه‌ای را كه در راه او دادم پس فرستاده، یعنی من به اندازه‌ی ‌ام وهب ارزش نداشتم كه خدا هدیه‌ی مرا قبول كند؟ هدیه‌ای را كه در راه خدا دادم باز پس نمی‌گیرم.